Het gevoel van meekijken treedt vooral op wanneer beide ouders beschikbaar zijn. Dan gaat de aandacht van de kinderen naar hun moeder en is de verbinding met hun vader verbroken. Emotionele situaties laten dit ook goed zien: naar wie gaan kinderen met pijn of verdriet? Je kunt dit zien als een nulmeting van waar je staat bij je kinderen.
Wat heeft je kind nodig?
Wat doen moeders dan anders, behalve meer tijd met de kinderen doorbrengen? Dat zit ‘m vaak in het geijkte verschil tussen mannen en vrouwen: veel vaders willen direct een oplossing bieden, terwijl hun kinderen vooral gehoord willen worden. Als jij steeds met een oplossing klaarstaat, kun je ze het gevoel geven dat ze het niet zelf kunnen. In plaats van een pasklare oplossing willen kinderen weten dat je ze kan helpen. Dat je beschikbaar bent en zonder oordeel naar ze luistert, zodat ze zich uitgenodigd voelen om meer te vertellen. En al pratend zelf tot de oplossing komen.
Pleisters plakken
Met andere woorden: veel vaders doen aan ‘pleisters plakken’, terwijl moeders vaker klaarstaan met een luisterend oor. Zelf deed ik dat ook. Als mijn zoon pijn had, plakte ik er meteen een letterlijke of figuurlijke pleister op, om ook mijn eigen pijn niet meer te voelen. Ik wilde het graag goed doen. Nu ik me bewust ben van de behoefte van mijn kinderen, kan ik mijn reactie daarop afstemmen en ze beter helpen of geruststellen. Door minder te doen, doe ik dus meer voor ze.
Wat is de oorzaak?
Herken je het gevoel van meekijken, denk dan eerst na over de mogelijke oorzaken van dit gevoel. Bijvoorbeeld:
- Mocht er vroeger thuis geen verdriet zijn, en heb je daardoor niet geleerd om je gevoel te uiten of te reageren op verdriet van anderen?
- Was jouw vader vroeger nooit thuis, of zie je andere vaders zelden met hun kinderen, waardoor je dat als de standaard bent gaan zien?
- Ben je je nog onvoldoende bewust van bepaalde eigenschappen van jezelf, waardoor je snel boos of geïrriteerd raakt en het niet lukt om goed mee te doen in de opvoeding?
In 3 stappen naar het verschil
Als je de oorzaak hebt vastgesteld, kun je aan de slag met de volgende drie stappen naar meer vervulling in je leven als vader.
Stap 1: Welke basisbehoeften leiden jou?
In de podcast vertel ik over de zes primaire basisbehoeften. Als je die kent, kun je bepalen welke twee voor jou leidend zijn en welke invloed dit heeft op de band met je kinderen. Stel: je handelt vanuit de basisbehoefte ‘belangrijk of waardevol zijn’, dan doe je sneller dingen alleen dan samen.
Stap 2: Welke basisbehoeften heb je nodig?
Bepaal nu welke twee basisbehoeften je nastreeft om er meer voor je kinderen te zijn. Let ook op de impact op andere aspecten van je leven, zoals relaties en werk. Zelf ben ik geshift van de basisbehoefte ‘zekerheid’ naar ‘groei’, waardoor ik nu leer van mijn kinderen in plaats van de controle te willen behouden.
Stap 3: Hoe kom je er?
Als je weet waar je nu staat en waar je naartoe wilt, rest de vraag: hoe ga je die verandering maken? Onderzoek wat je op dit moment doet om je behoeften te vervullen en wat je daaraan kunt veranderen voor je nieuwe behoeften. Misschien kijk je bijvoorbeeld tv om te ontspannen terwijl je kinderen om aandacht vragen, en kun je dit omzetten naar een ontspannende activiteit met je kinderen.
Benieuwd naar jouw twee primaire basisbehoeften? Beluister de bijbehorende podcast of ga ermee aan de slag in het programma Jouw Bewust Vaderschap.
